|
Sunday, October 29th, on my way to “the best day of my life”! De voorbereiding was goed geweest. Ik was erin geslaagd om mijn pijngrens, na mijn ongeval van 5 jaar terug, gevoelig te verleggen. Toch bleef er een onzekerheid of mijn kwetsuur geen stokken in de wielen zou steken. Daarenboven was er een zekere schrik voor een andere blessure in de laatste aanloop naar het grote evenement. In ieder geval was de inzet groot: een opbrengst van maar liefst 12.000 € voor het goede doel. Mijn ultieme doel was het bereiken van de eindmeet. Daarbij wou ik natuurlijk ook het sportieve en sociale voorbeeld geven aan mijn talrijke medewerkers. New York was nog maar pas uit de ban van Halloween en bereidde zich reeds voor op een nieuw groot volksfeest: The ING New York City Marathon. Op donderdag, vrijdag of zaterdag moesten de 38398 deelnemers hun borstnummer afhalen in het “Javets Convention Center” in Manhattan. Daar werd ik voor het eerst geconfronteerd met het enthousiasme van de lopers en de NewYorkers in het algemeen. Een eerste vorm van stress werd opgebouwd en maakte me nog attenter om zeker geen domme of onverwachte verkeerde bewegingen te maken. Ik beperkte me dan ook tot shoppen met mijn vrouw, wat haar toch gelukkig maakte. Ik besliste ook om niet deel te nemen aan de gezamenlijke evenementen zoals de “Friendship Run”, “The Marathon Eve Dinner” en the “Fireworks. Zaterdagavond werden de eerste plannen gesmeed voor de grote uitdaging. Mijn “fanclub” wou me op de moeilijke momenten onderweg blijven steunen. Ze beslisten post te vatten op 1st Avenue en 60th street in Manhattan, na ongeveer 25 Km wedstrijd. Onze Amerikaanse vriendin Julie besliste me met de wagen naar de start te brengen. Zo moest ik geen uren onderweg zijn: een ideale hulp. Na een goed ontbijt op basis van peperkoek vetrok ik rond 07Hr richting “Staten Island”, de eerste van de 5 boroughs van NewYork op het parcours. Daar zou het vertrek plaatsvinden op de bekende Verrazano-Narrows Bridge. Bij aankomst rond 0830Hr in de afwachtingzone moest ik de juiste vertrekplaats vinden. Het geheel was opgesplitst in drie zones (blauwe, oranje en groene zone). In mijn blauwe zone waren er ook verschillende faciliteiten voorzien zoals: ontbijt, drankstanden, medische bijstand,…. Een puike organisatie om 38398 deelnemers tegelijkertijd te laten vertrekken over de brug met twee platformen. Rond 10Hr worden we naar de vertrekplaats geloodst. Om 10.10Hr is het plotseling muisstil als het Amerikaans volkslied wordt gezongen. Ik hoor enkel nog het geluid van 8 helikopters die het evenement zullen volgen. Na het verlossende startschot worden we nog verrast door een “saluut” van een laagovervliegende Hercules van de USA luchtmacht. De massa komt op gang en de adrenaline scheurt door mijn lijf. Een groot aantal VIPs en een live band juichen ons toe. Het duurt ongeveer een kwartier vooraleer er echt kan gelopen worden. Over de brug lopen we letterlijk en figuurlijk op elkaars hielen. De Verrazano Bridge trilt hevig van de enorme massa waarin ik stilletjes wordt opgezogen. Eindelijk, na 8 jaar gaat mijn droom in vervulling! Er wordt niet veel gepraat. Iedereen concentreert zich op zijn prestatie op de eerste helling. Na een tweetal mijl (3,2 Km) komen we aan het einde van de brug en lopen we recht door de boroughs “Brooklyn” en “Queens”. Twee streken waar ik nooit kwam tijdens mijn driejarig verblijf in NY. Juist over de brug wordt de stilte abrupt verbroken door een enthousiaste menigte. Niet te geloven. Een onvoorstelbare massa staat er ons toe te juichen. Vanaf dan wordt het niet meer stil tot na de aankomst. Het is een echt volksfeest. Volledige brandweerkorpsen staan ons langs de weg op hun ladders aan te moedigen. Kerkgemeenschappen hebben zich verzameld en juichen ons toe onder leiding van orkesten. Het gezang, het ritme, de openheid en het enthousiasme doen me denken aan de gospels. Vele gezinnen nemen deel aan dit feest. Iedereen wordt aangemoedigd. Diegene die zijn naam zichtbaar draagt, wordt persoonlijk toegejuicht! Die onbeschrijfelijke sfeer hangt tijdens de ganse marathon in de lucht. Op sommige plaatsen moet de politie zelfs de menigte uit elkaar drijven zodat wij kunnen doorlopen; taferelen vergelijkbaar met de hysterie op de toppen van de Alpen en de Pyreneeën tijdens de Ronde van Frankrijk. De massa lopers en de dolle menigte jagen je vooruit! Na 15 Km word ik voor het eerst geconfronteerd met mijn kwetsuur van 5 jaar terug. Mijn spieren en pezen in mijn rechterbeen beginnen pijn te doen. Ik concentreer me op mijn ritme en probeer toch maximaal te genieten en te profiteren van de formidabele sfeer. Gelukkig heeft de training me psychisch zeer sterk gemaakt. Ik wou en zou slagen… De “Queensborough Bridge” met een sterke helling doet mijn rechterbeen geen goed. Na ongeveer 15 mijl (24Km) komen we de heksenketel van Manhattan binnen. Op 1st Avenue staan de toeschouwers te drummen in rijen van 4 om een glimp van de lopers op te vangen. Mijn fanclub houdt me staande ter hoogte van de 60ste straat. Het doet me deugd een babbeltje te doen, de eerste ervaringen mee te geven en een stukje te eten. Ik neem de tijd voor een gsm gesprek met mijn dochter Sofie, die in België alles via het internet volgt. Zonder in detail te spreken over mijn pijn, begin ik aan de volgende 18Km. Op mijn tempo vervolg ik de brede 1st Avenue. Gelukkig staan er om de twee mijl (3,2Km) drankstanden van de organisatie. Ik blijf genieten van de vele aanmoedigingen en de vele groepen langs de kant van de weg. Soms probeer ik, niettegenstaande mijn pijn, anderen aan te moedigen die het niet meer zien zitten. Ik neem me voor verder te lopen op mijn eigen rustige ritme. Ik had me voorgenomen geen roofbouw op mijn lichaam te plegen (lees: maandag moest ik gaan shoppen met mijn fanclub). Stilaan kijk ik uit naar de passage in de Bronx. Een buurt waar je als toerist normaal niet komt. Het enthousiasme is daar niet minder. Integendeel, de bewoners doen grote inspanningen om hun buurt te “verkopen”. Ze moedigen ons niet alleen aan maar bieden ons bijkomende drank en eten aan. Mij valt op dat de Bronx heel zuiver geworden is, misschien nadat Bill Clinton zijn bureel daar heeft gevestigd?! Na de Bronx resten er mij nog 5 mijl (7,5Km), waarvan drie zeer steile. Ik beweeg me voort op karakter en doorzettingsvermogen. Kinderen met hersenstamtumoren moeten immers gedurende maanden en jaren meer afzien dan ik tijdens deze enkele uren van de marathon. Ik wil het halen. In Central Park staat ons gastgezin dat uit de bol gaat wanneer ze me zien passeren op enkele Km van de finish. Julie en Drew liepen de marathon een tiental jaren geleden en weten perfect hoe zwaar de laatste loodjes wegen. Op 1 mijl van de aankomst tref ik mijn “spionkop” terug aan. Ook zij zijn overgelukkig, het doel is in zicht. Ik krijg van hen een Belgische vlag aangereikt, deze moet me het laatste zetje geven tot aan de finish. Het behalen van de eindmeet is een zeer emotioneel moment. In al mijn euforie vergeet ik zelfs over de officiële finishlijn heen te lopen. De speaker maant me aan de aankomstlijn te overschrijden. Emoties van pijn, geluk en vreugde overvallen mij. Mission accomplished: a modest contribution to the uttermost vital innovative scientific research into new therapies for fighting cancer amongst children. I did it and I loved doing it! But it needs mentioning that without the support of all of you it would not have been possible to achieve my goal. Therefore, I would like to thank all of my friends, family, colleagues, acquaintances and sympathizers sincerely. A special thanks should be attributed to the Coburn and Engelmann-Ulfers families for hosting us in their lovely homes. Groeten, Pol |
